Γράφει η Μαρία Ορτουλίδου
Εν αναμονή του 11ου Δείπνου Στο Σκοτάδι στην Καρδίτσα στις 28 Απριλίου, είπα να γράψω κι εγώ για τη δική μου εμπειρία.
Πέρσι τον Οκτώβριο είχα τη χαρά και την τιμή να παρευρεθώ στο 10ο Δείπνο στο Σκοτάδι, στην Αθήνα. Η πρόσκληση έγινε από τον μέντορα μου τον Βαγγέλη Αυγουλά. Πήρα λοιπόν το πρωινό λεωφορείο από την Κοζάνη, γεμάτη ενθουσιασμό και αγωνία για το τι πρόκειται να συμβεί εκεί πέρα. Παρόλο που με είχαν ενημερώσει με λεπτομέρειες για την εκδήλωση, είναι πολύ διαφορετικά το να το στο περιγράφουν από το να το ζεις.
Φτάνω λοιπόν στην Αθήνα την Παρασκευή το απόγευμα, πάνω στην ώρα για να παρακολουθήσω τις τελευταίες πρόβες. Πυρετώδεις προετοιμασίες υπό την καθοδήγηση του Βαγγέλη. Με μία ομάδα αφοσιωμένων εθελοντών που δούλευαν ακούραστα και επαναλάμβαναν την όλη διαδικασία ξανά και ξανά, μέχρι να γίνουν όλα τέλεια. Δε θέλω τόσο να σταθώ στα πρακτικά της υπόθεσης – βέβαια να αναφέρω πως υπήρχε καθολική προσβασιμότητα για άτομα με κάθε είδους αναπηρία κι αυτό ήταν κάτι πρωτόγνωρο για’ μένα. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν πως όλοι ήταν μία μεγάλη οικογένεια. Γνώρισα υπέροχους ανθρώπους με ιστορίες που θα με ακολουθούν και θα με εμπνέουν.
Και προχωράω στη μεγάλη βραδιά.
Σάββατο 21 Οκτωβρίου και βρισκόμαστε στην «Έπαυλη», στο Χαϊδάρι. Η αγωνία διάχυτη παντού. Τελευταίες οδηγίες και πάμε! Τα φώτα σβήνουν. Οι καλεσμένοι μπαίνουν με τη σειρά πιάνοντας ο ένας τον ώμο του άλλου με έναν εθελοντή να τους οδηγεί και κάθονται στα τραπέζια. Έπειτα έρχονται οι σερβιτόροι να δώσουν οδηγίες, περιγράφοντας τι και που βρίσκεται καθετί πάνω στο τραπέζι και το μενού. Παράλληλα ακουγόταν η φωνή του Βαγγέλη που υποδεχόταν τους καλεσμένους και περιέγραφε την εκδήλωση.
Όσο για’ μένα. Τα κατάφερα αρκετά καλά στο σκοτάδι και μου άρεσε τόσο που δεν ήθελα να ανάψουν τα φώτα. Όλα παίρνουν μία άλλη διάσταση, γίνονται ξεχωριστά, γοητευτικά: Το να ψάχνεις το ποτήρι, το πιρούνι, να γεύεσαι διαφορετικά το φαγητό κτλ. Και για πρώτη φορά νιώθεις τις υπόλοιπες αισθήσεις σου τόσο ενεργές. Ακούς τη φωνή των ανθρώπων που κάθονται στο ίδιο τραπέζι και τους γνωρίζεις για πρώτη φορά, και δε σε ενδιαφέρει το πως μοιάζουν εξωτερικά, δεν έχει καμία σημασία. Συνειδητοποίησα πως η όραση δεν είναι και τόσο απαραίτητη, εφόσον υπάρχουν οι υπόλοιπες αισθήσεις που μας χαρίζουν άλλες δυνατότητες που χωρίς να το θέλουμε αγνοούμε στην καθημερινότητά. Όμως όπως όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν, έτσι έρχεται και η ώρα να ανάψουν τα φώτα. Πίσω στην πραγματικότητα λοιπόν. Αλλά δεν τελείωσε εκεί. Η βραδιά ολοκληρώθηκε με ένα γλέντι, με μουσική χορό και τραγούδι για όλους μας – εθελοντές και καλεσμένους.
Ήταν μία εμπειρία πάντα θα θυμάμαι και ελπίζω να επαναλάβω στο μέλλον κι άλλες φορές. Κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω τον Βαγγέλη Αυγουλά που μου έδωσε τη δυνατότητα να ζήσω αυτή την υπέροχη, ξεχωριστή εκδήλωση και τον εθελοντή της εκδήλωσης και καλό μου φίλο πλέον, κοινωνικό λειτουργό – ψυχοθεραπευτή Αναστάσιο Χανδρινό. Ελπίζω να τα πούμε από κοντά ξανά σύντομα.
Μη διστάσετε λοιπόν, αν έχετε την δυνατότητα, να παραβρεθείτε σε ένα Δείπνο Στο Σκοτάδι.
Γιατί το σκοτάδι είναι όμορφο, μαγικό, έχει «χρώμα», μυρωδιές, αγγίγματα. Ξεφεύγεις από τους «περιορισμούς» του ορατού κόσμου και τα πάντα παίρνουν τη μορφή που εσύ θέλεις, εσύ φαντάζεσαι.
