Η έντυπη πρόσκληση για το 12ο Δείπνο στο Σκοτάδι

Γράφει ο Έκτορας Αγγελομάτης

Ήταν ένα στοίχημα.

Ένα στοίχημα για εμένα. Ένα στοίχημα για την αγαπημένη μου. Ένα στοίχημα για τους συντελεστές του Δείπνου στο σκοτάδι. Κι ένα μεγάλο ερωτηματικό σκέπαζε τα πάντα. Μέρες ύστερα, έχω κάποιες από τις απαντήσεις. Ορισμένες είναι απλές. Όλα ήταν όπως θα έπρεπε να ήταν.

Η διοργάνωση από την ΑΜΚΕ «Με Άλλα Μάτια» ήταν άριστη. Το φαγητό ήταν γευστικό. Το κλίμα ήταν εξαίρετο. Και το σκοτάδι μπορούσες να το κόψεις με το μαχαίρι. Το μαχαίρι σου, που είχε ακριβώς μπροστά του το ποτήρι του νερού σου. Και αριστερά του το πιρούνι σου και μπροστά σε αυτό με τη σειρά του το ποτήρι του κρασιού σου. Κι όλα τα υπόλοιπα αφημένα επιμελώς στις λοιπές σου αισθήσεις. Δίχως να βλέπεις. Γιατί εγώ, η αγαπημένη μου, που κάθισε δεξιά μου, και οι υπόλοιποι στο τραπέζι μας είχαμε επιλέξει να πιστέψουμε στο Βαγγέλη Αυγουλά και την ομάδα των εθελοντών του και να δειπνήσουμε με τις υπόλοιπες αισθήσεις μας. Και τα καταφέραμε. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Με «ευγενείς» τρόπους και μαχαιροπίρουνο. Με τα χέρια, σαν παιδιά, και με καλύτερη επαφή του τι βάζουμε στο στόμα μας. Με τα ρουθούνια μας να μαντεύουν την επόμενη μπουκιά. Τη γλώσσα να διερευνά πρώτη και τον ουρανίσκο να έπεται στην εύρεση του τι μόλις γευτήκαμε.

Η ακοή έπαιξε τον χαλαρωτικό της ρόλο. Άκουγες τα γέλια. Τις συζητήσεις. Τις ανάσες. Την μπάσα γεμάτη σιγουριά του σερβιτόρου σου, του επικού Δημήτρη Αμπατζή, που σε καθοδήγησε και σε συμβούλεψε προσδίδοντας σιγουριά στις κινήσεις σου. Του Δημήτρη που ήταν κι αυτός στο σκοτάδι, αλλά δεν τον ένοιαζε. Το είχε νικήσει πολλά χρόνια πριν κι ας μην μπορεί να δει το φως ποτέ. Η αφή προσέδωσε μια αίσθηση εμπιστοσύνης στο τι κρατάς. Τι θα βάλεις στο πιρούνι σου ή στο στόμα σου και του τι έχεις μπροστά σου.

Και η αίσθηση της αγαπημένης μου πλάι μου ξόρκισε την ανησυχία της μοναξιάς. Γιατί όταν έχεις συνηθίσει τόσο έντονα στην όραση η έλλειψη της μπορεί να σε τρομάξει και να νιώσεις μόνος ανάμεσα σε τόσο πλήθος. Όλα πήγαν καλά και όλοι μας τα καταφέραμε. Αν θα μπορούσα να ζήσω τη ζωή μου στο σκοτάδι δεν το ξέρω. Δεν την έχω αυτή την απάντηση. Αλλά ξέρω πως η εμπειρία αυτή μου δίδαξε πως αν πιστεύεις κι έχεις τους κατάλληλους ανθρώπους να σε διδάξουν και να σταθούν πλάι σου, όλα είναι εφικτά. Κι αν αναρωτιέστε για το στοίχημά μου το προσωπικό με την αγαπημένη μου, δεν έχει σημασία αν το κέρδισα ή το έχασα. Γιατί όπως λέει και ο «ποιητής» στα φτηνά του τσιγάρα, «έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν, όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι.» Και την έχω εμπιστευτεί πως στο σκοτάδι μου, αν εκείνη είναι πλάι μου, θα βλέπω.

12ο Δείπνο στο Σκοτάδι γενική φωτογραφία κόσμου στα τραπέζια ενώ έχουν ανοίξει τα φώτα